Ορισμός
Κοινή ονομασία του είδους Petroselinum crispum του γένους Πετροσέλινο. Ποώδες φυτό, ιθαγενές των Μεσογειακών χωρών. Είναι διετές σε περιοχές με εύκρατο κλίμα και μονοετές στις υποτροπικές και τροπικές περιοχές. Για να ευδοκιμήσει ο μαϊντανός χρειάζεται πλήρη ηλιοφάνεια και έδαφος που έχει ποτιστεί αλλά είναι καλά στραγγισμένο. Τα φύλλα του μαϊντανού είναι πτεροειδή. Οι σπόροι του είναι μικροί, ωοειδείς και έχουν χρώμα που κυμαίνεται από γκρι μέχρι καφεγκρι. Τα λευκά ή πρασινοκίτρινα άνθη του εμφανίζονται από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο. Ο μαϊντανός είναι πλούσια πηγή προβιταμίνης Α, βιταμινών Β1, Β2, C, σιδήρου και άλλων μετάλλων. Έχει ευεργετική δράση στην υγεία των ζώων όπως κατσίκια και πρόβατα αποτελώντας φάρμακο για διάφορες ασθένειες που τα ταλαιπωρούν, αλλά είναι δηλητηριώδης για πολλά είδη πουλιών.

Χρησιμοποιούμενα μέρη
Φύλλα.

Χρώμα
Πράσινο σε διάφορες αποχρώσεις.

Ιστορία
Τα φύλλα του χρησιμοποιούνται από τους αρχαίους ελληνικούς και ρωμαϊκούς χρόνους ως φαρμακευτικό ή αρωματικό βότανο, καθώς και για το γαρνίρισμα των φαγητών. Οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν στεφάνια από μαϊντανό, με τα οποία στόλιζαν τους νικητές των Νεμέων και Ισθμίων.

Αναφορές για το μαϊντανό έχουμε και από τη μυθολογία. Στο σημείο όπου χύθηκε το αίμα του Αρχέμορου, ο οποίος δολοφονήθηκε από ένα φίδι φύτρωσε μαϊντανός. Στην Οδύσσεια του Ομήρου αναφέρεται η καλλιέργεια μαϊντανού στην Ωγυγία.

Οι Ρωμαίοι κατανάλωναν μαϊντανό για να βοηθήσουν τη διαδικασία της πέψης, το χρησιμοποιούσαν ως γαρνιτούρα και αρωματικό του φαγητού και μασούσαν μαϊντανό μετά την κατανάλωση αλκοόλ για καλύτερη αναπνοή.

Λέγεται ότι ο μαϊντανός έγινε περισσότερο δημοφιλής στην Ευρώπη το 16ο αιώνα χάρη στη Βασίλισσα της Γαλλίας Αικατερίνη των Μεδίκων, η οποία το έφερε στη Γαλλία από την Ιταλία που είναι αυτοφυές.

Το 17ο αιώνα ο μαϊντανός φτάνει και στην Αμερική μαζί με τους Βρετανούς άποικους.

Προέλευση
Ευρώπη ( Ελλάδα, Αγγλία, Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ουγγαρία), Ασία (Τουρκία, Λίβανος, Ιράν, Ισραήλ), Αφρική (Τυνησία, Αλγερία) και ΗΠΑ.

Γεύση
Οι καταλληλότερες λέξεις που χαρακτηρίζουν πλήρως τη γεύση του μαϊντανού είναι η «φρεσκάδα» και η «δροσιά». Όταν συνδυάζεται με άλλα μυρωδικά, η ήπια γεύση του δεν καλύπτει τις υπόλοιπες γεύσεις, αλλά αντίθετα τις ενισχύει αναδεικνύοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους.

Χρήσεις
Δένει απόλυτα με την Μεσογειακή κουζίνα και γι' αυτό χρησιμοποιείται σε πολλά λαδερά πιάτα, όπως γεμιστά και φασολάκια, αλλά και σε σούπες, όσπρια και φυσικά στο ψάρι και το κρέας. Ψιλοκομμένος δίνει διακριτική γεύση σε ομελέτες, ζυμαρικά, ρύζι, πίτες, σάλτσες, σαλάτες και dressings. Οι μαγειρικές του χρήσεις είναι αναρίθμητες, από την Ελληνική μαϊντανοσαλάτα μέχρι την Ιταλική αλιόλιο.

Συνδυασμοί
Συνδυάζεται με βασιλικό, φύλλα δάφνης, άνηθο, μάραθο, σκόρδο, μαντζουράνα, μέντα, ρίγανη, δεντρολίβανο, φασκόμηλο και θυμάρι.